...! (खरंच काही नाव सुचलं नाही..)

सलग दोन-चार आठवडे जड विषयांवरची पुस्तकं वाचली. डोकं बधिरलं. ते लिहिलेलं बोचायला लागलं. स्वत:चं अस्तित्वही स्वत:ला टाळू पाहायला लागलं.
जड विषय म्हणजे नेमकं काय?
सांगता येत नाही..
गुडी गुडी जगण्याच्या पलीकडचं काही तरी.. मेंदूला मुंग्या आणणारं, एखाद्या गोष्टीचं सहजसाध्य solution आपल्या हातात नाही याची जाणीव करून देणारं, भीषण वास्तव म्हणता येईल असं काही..
असं पहिल्यांदाच वाचलं असंही नाही. कदाचित आता त्याच्याकडे पाहण्याचा दृष्टिकोन अधिक "human" झाला असावा. म्हणून ते जास्त बोचलं असावं.
---------------------------------
ही पुस्तकातली माणसं कसं-कसं आयुष्य जगतात. कल्पनाच नाही करता येत किंबहुना कल्पना करणंही भयानक वाटतं. साधं दैनंदिन जीवन जगण्यासाठीही किती संघर्ष करावा लागतो कित्येकांना. मग स्वप्नं पूर्ण करणं तर दूरचीच गोष्ट.. पण तरीही हा संघर्ष जणू काही रोजचं सामान्य जगणं आहे, असा आभास घेऊन कितीतरी लोक जगतात, त्यातच कुठेतरी हसतात, आनंदात राहतात.
तरीही त्याचं जगणं मात्र घोटाळत असतं केवळ अत्याचार, गरिबी, अन्याय, सूड, लाचारी, हतबलता, अश्रू अशा शब्दांभोवतीच. त्यापासून पळून जाण्याचा प्रयत्न केला तरी त्यामध्ये यश मिळेल आणि हे दुष्टचक्र भेदता येईल याची खात्री नसते.
पुस्तकामध्ये पानांमागून पानं असंच असतं. त्यातही महत्त्वाचं म्हणजे, हे सारं केवळ कल्पनेतलं जग नसतं की काही काळ त्याच्यामध्ये गुंतून, मग ते वाईट वाटणं आहे तिथेच ठेवून सहज पुढे निघून जाता येईल. हे इतकं अंगावर येणारं वास्तव असतं की ते वाचून एखाद्या क्षणी मनही "react" करायला विसरून जातं..
स्तब्धता, पोकळी, अंधार फक्त..
-----------------------------------


थोडा अर्धवट वाटतोय ना?? मी पण असाच अर्धवट फील करतोय.. स्वतःला..
पण लवकरच याचा उरलेला अर्धा भाग घेऊन येईन...
सध्या हाच अर्धा भरलेला किंवा अर्धा रिकामा ग्लास घ्या!

-omi