वेदना.. pain .. नुसता शब्द ऐकला किंवा वाचला तरी अंगावर काटा येतो! आपण बरेच लोक बघतो.. वेदनांनी ग्रासलेले.. कण्हत असलेले.. पण तरीही जगत असलेले.. वेदना खूपच असह्य झाल्या की मरण जवळ करावसं वाटतं.. पण आपण मेलो तरी आपल्या लोकांचं काय? आपल्यामुळे कोणाला वेदना होतील का याचा विचार न करता लोक हे जग सोडून जातात..
please .. हा blog चा विषय जरा negative वाटेल.. पण तसा माझा विचार नाहीये.. पण आज मी काही कामानिमित्त एका डॉक्टरकडे गेलो होतो.. तिथे मी बाहेरच बसून होतो.. मला लोकांना observe करायची सवय आहे.. तिथे वेदनेमध्ये असलेले पण तरीही जगण्याची उर्मी असलेले patients बघितले आणि मी थक्क झालो.. त्यांना "patients" का म्हणतात ते कळलं..
लिफ्ट मधून उतरणाऱ्या आजींना काठी हातात घेऊन उतरताना थोडा त्रास होताना दिसला.. थोडा मदतीसाठी पुढे सरसावलो.. त्यांनी माझ्याकडे अपेक्षेनी बघितलं.. मी एक छोटीशी smile दिली त्यांना बघून.. त्यानंतर त्यांची कळी खुलली.. त्या आजी आणि त्यांचे "अहो".. माझ्याशी जवळजवळ १० मिनिटं गप्पा मारत होते... मला खूप बरं वाटलं.. मनापासून..
तर सांगण्याचा मुद्दा हा.. की.. वय वर्षं ६ ते वय वर्षं ८० चे "patients" मी आज बघितले! तीच उर्मी.. तीच जिद्द.. स्वतःच्या पायावर उभं राहायची.. हे सगळं बघितल्यावर मी खरंच अंतर्मुख झालो.. स्वतःकडे बघितलं... अजून तरी हट्टा-कट्टा आहे यासाठी देवाचे आणि नशिबाचे आभार मानावेसे वाटले.. मानले..
आणि त्यांच्या वेदना कमी होवोत..आणि जर वेदना कमी होऊ शकत नसतील तर किमान त्यांना त्या सहन करण्याची ताकद मिळो.. हीच देवाकडे प्रार्थना!
-omi
No comments:
Post a Comment