भीती..

भीती..
माणसाला आयुष्यात जाणवलेली ही पहिली भावना..
आईच्या पोटात असताना आपण सुखरूप असतो! सेफ असतो! एखादं बाळ जन्मल्यानंतर का रडतं? याचा शोध घ्यायचा प्रयत्न केला तर असं कळलं की त्या सेफ वातावरणातून बाहेर येऊन त्रासात जगायची त्याला भीती वाटत असेल.. स्वत:च्या पायावर उभं राहण्याची, स्वत: सगळं करण्याची भीती.. एक अनामिक भीती..
तेच बाळ जेव्हा २-३ दिवसांचं होतं.. आणि लोकं त्याला बघायला म्हणून येतात.. तेव्हा त्याला स्वतःच्या हातात घेतात.. खेळवतात.. तेव्हा त्या बाळाच्या चेहेऱ्यावर तीच भीती बघायला मिळते! हा जो प्राणी आहे.. जो मला खेळवतोय.. तो मला पाडणार तर नाही ना मला इजा तर होणार नाही ना ही भीती..
माणसाचं आयुष्य असंख्य भीतींनी वेढलेलं आहे..
तसाच जगत असतो माणूस!
ते बाळ अजून मोठं होतं. शाळेत जाऊ लागतं. परीक्षा देऊ लागतं ( आता ८ वी च्या पुढे नाही का परीक्षा!.. श्या.. " आमच्यावेळी असं नव्हतं! पूर्वीसारखी मजा राहिली नाही" : सौजन्य : पु.ल.देशपांडे ) तर.. त्या परीक्षेत कधीतरी कमी मार्क्स पडतात.. ( आम्हाला नेहेमी कमीच पडायचे. :( ) मग कमी मार्क पडले की त्या विषयाची भीती बसते! त्या विषयाच्या पुस्तकाला सुद्धा हात लावावासा वाटत नाही. मग ओब्विअसली त्याचा अभ्यास होत नाही. मग परत मार्क कमी पडतात.. मार्क लिस्ट घरी दाखवायची कशी? हे सगळं दुष्टचक्र सुरु होतं.. ( मला एक अयशस्वी आयडिया सुचली होती.. शाळेत असताना.. मी सांगायचो रिझल्ट लागलाच नाही. नंतर लागेल! पण माझे काही फितूर मित्र होते. ते आगाऊपणा करून घरी फोन करायचे. आणि आई-बाबांपैकी कोणी फोन उचलला.. की मला मार पडणं ठरलेलं असायचं! मग दुसऱ्या दिवशी शाळेत त्या आगाऊ "हितचिंतक" मित्राची धुलाई.. त्याला जर कल्पना आली असेल की हा भडकलाय.. आणि आपली काही खैर नाही.. तर त्याच्याही मनात "भीती"! )
हेच आपलं "बाळ" अजून थोडं मोठं झालं की प्रेमात वगैरे पडतं. मग त्याची "ती" त्याला नाही म्हणली तर? याची भीती..
हो म्हणली तर घरी सांगितल्यावर घरच्यांची काय प्रतिक्रिया असेल.. याची भीती.. त्यांना आवडलं नाही तर? याची भीती..

भीती भीती भीती..
तिला स्पेसिफिक असं रूप नाही. अमूर्त आहे! सगळीकडे आहे!
इंजेक्शनची भीती..
मुलींना केस गळण्याची भीती..
वेगाची भीती..
मृत्यूची भीती..
एखाद्या विशिष्ट प्राण्याची भीती..( मोस्टली "कीटक" )
काहींना उंचीची भीती वाटते!
काहींना अंधारात जायला घाबरायला होतं..
काही पाण्याला भितात..
माझ्या ओळखीचे काही लोक आहेत की जे लिफ्ट मधून जायला घाबरतात. कोंडल्यासारखं वाटतं त्यांना. धाप लागली तरी चालते. पण ते २० मजले पण चढून जातील..
ही काही उदाहरणं आहेत असं म्हणलात तरी चालेल..
ही उदाहरणं सोडून सुद्धा अनेक प्रकारात भीती समोर येते!

आता लिहितोच आहे तर एक केस आठवली..
एक प्रख्यात सायकियाट्रिस्ट आहेत. पुण्यातच असतात. त्यांच्याकडे एक पेशंट आला होता. त्या बिचाऱ्या पेशंटला भीती वाटत होती की कोणीतरी त्यांच्या अंगावर गरम पाण्यात ओला केलेला पंचा टाकणार आहे.. आणि त्यामुळे गुदमरून त्यांचा मृत्यू होणार आहे.
डॉक्टरांनी केस व्यवस्थित समजावून घेतली. त्यांना स्ट्रेस बस्टर गोळ्या दिल्या आणि २ दिवसांनी पुढच्या सिटींगला बोलावलं. २ दिवसांनी डॉक्टर उपाय घेऊन तयार होते पण तरीही त्यांनी त्या पेशंटला पुन्हा असं वाटलं का असं विचारलं. होकारार्थी उत्तर आल्यावर त्यांनी उपाय सांगितला. ते म्हणाले पुन्हा जर तुम्हाला असं वाटलं तर तो जो कोणी आहे.. त्याला ओला पंचा टाकू दे.. तुम्ही तुमच्या हातानी तो बाजूला करून टाका..

तुम्हाला खरं नाही वाटणार.. पण तो पेशंट २ दिवसात खडखडीत बरा झाला.
खरं सांगायचं झालं, तर भीती हा एक मनाचा खेळ आहे.. आणि थ्रील हवं म्हणून सुद्धा लोकं आपणहून भीती वाटेल असं काहीतरी बघतात. हॉरर सिनेमे बघण्यामागे हेच कारण असतं!
प्रत्येकाला कसली ना कसली तरी भीती वाटतच असते!
मला सुद्धा भीती वाटते.. माझे जवळचे लोकं मला सोडून गेले तर माझं कसं होणार असं वाटतं.

माझ्या मते.. काहीही झालं तरी आपल्या रोजच्या दिनचर्येवर या भीतीचा परिणाम होता कामा नये!
हार्ट बीट वाढवून घ्यायची.. ते थ्रील एन्जॉय करायचं!
घाबरायचं.. पण.. एका प्रमाणात..!

क्योंकी डर के आगे जीत है!


finally...
the vote of thanks!
Mr.Amit Karve.. for giving me an excellent topic to write on!
i really enjoyed Amit! ( मला कर्व्या असं म्हणायचंय )


-omi